കാറ്റെടുത്ത മേല്കൂരയോടുകൂടിയ ആ ബസ്സ്റ്റോപ്പില്‍ എനിക്ക് പോകേണ്ട ബസ് കാത്തു ഞാന്‍ കുറെ നേരം നിന്നു. വരണ്ട വേനല്‍ കാലമാണ്. പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ റോഡില്‍ നിന്നും ചുവന്ന പൊടി പറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ബസ് എത്തിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കൈ കാണിച്ചു. ബസ് നിര്‍ത്തി. ആരൊക്കെയോ ചിലര്‍ ഇറങ്ങി. കയറാന്‍ ഞാന്‍ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ബാഗ്‌ തോളില്‍ തൂക്കി ഞാന്‍ ബസ്സില്‍ പിടിച്ചു കയറി. കുറെ ദൂരം പിന്നിട്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് ഇരിക്കാന്‍ ഒരു സീറ്റ് കിട്ടി. പരിചിതമായ ആ വഴിക്കാഴ്ചകള്‍ കണ്ടു കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഇരുന്നു. നാട്ടിന്‍പുറത്തെ വൃക്ഷലതാതികളെ തഴുകിയെത്തുന്ന മന്ദമാരുതന്‍ അനിര്‍വചീയമായ ഒരു അനുഭൂതി പകര്‍ന്നുതന്നു. ഇടയ്ക്കു പല ചിന്തകളും മനസ്സില്‍ കയറിയിറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു എങ്കിലും മനസ്സ് വളരെ ശാന്തമായിരുന്നു. കുന്നിന്‍ ചരിവുകളും പാടങ്ങളുമൊക്കെ പിന്നിട്ടു ബസ് ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കുറെയേറെ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു മയക്കം എന്റെ കണ്ണുകളെ തഴുകി. ബാഗ്‌ സീറ്റിന്റെ സൈഡില്‍ വച്ചു സൈഡ് കമ്പിയില്‍ തല ചാരി ഞാന്‍ ഉറങ്ങിപ്പോയി. സുഖമായ ഉറക്കം. മയക്കത്തിന്റെ ആലസ്യത്തില്‍ നിന്നുണര്‍ന്ന ഞാന്‍ പുറത്തേക്കു നോക്കിയപ്പോള്‍ എനിക്ക് തീരെ പരിചയമില്ലാത്ത ഏതോ സ്ഥലത്ത് കൂടിയാണ് ബസ് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായി. ഒരു പുഴയുടെ ഇറമ്പില്‍കൂടിയാണ് ബസ് ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. പുഴയോടൊപ്പം തന്നെ വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞൊഴുകുന്ന റോഡ്‌. ഒരുവശത്ത്‌ പച്ചപ്പരവതാനി വിരിച്ച പാടവും മറുവശത്ത്‌ ശാന്തമായൊഴുകുന്ന പുഴയും. കഥകളിലും കവിതകളിലും വര്‍ണിക്കപ്പെടുന്നതുപോലുള്ള മനോഹാരിത. ഒരു പഴയ പാലത്തിലൂടെ ബസ് പുഴയുടെ മറുവശത്തെത്തി. കുറച്ചു നേരംകൂടി ഓടിയ ബസ് പെട്ടെന്ന് നിന്നു. ഞാന്‍ ഡ്രൈവറോട് എന്തു പറ്റിയെന്നു അന്വേഷിച്ചു. റോഡ്‌ അവിടെ അവസാനിച്ചുവെന്നും മുമ്പോട്ട്‌ പോകാന്‍ പറ്റുന്നില്ല എന്നും ഡ്രൈവര്‍ പറഞ്ഞു. ഡ്രൈവര്‍ വളരെ ദുഖിതനായി കാണപ്പെട്ടു. ഞാന്‍ ബസില്‍നിന്നു പുറത്തിറങ്ങി. ആരോടെങ്കിലും വഴി അന്വേഷിക്കാമെന്ന് കരുതി അല്‍പ്പം മുന്‍പോട്ടു നടന്നു. പെട്ടെന്ന് പിന്നില്‍നിന്നും ബസിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ ബസ് തിരികെ ഓടിച്ചു പോകുന്നതാണ് കണ്ടത്. ഞാന്‍ കൈ വീശി വിളിച്ചുകൊണ്ട് ബസ്സിന്റെ പുറകെ ഓടിയെങ്കിലും എനിക്ക് ഒപ്പം എത്താനായില്ല. പുഴയുടെ ഇങ്ങേ കരയിലെ കുറുക്കുവഴിയിലൂടെ ഓടിയാല്‍ ബസിനൊപ്പം എത്താന്‍ കഴിയുമെന്ന് ആരോ എന്നോട് പറഞ്ഞു. അത് പ്രകാരം ഞാന്‍ പുഴയുടെ ഇങ്ങേ കരയിലൂടെ കണ്ട വഴിയെ ആവുന്നത്ത്ര വേഗത്തില്‍ ഓടി. കുറെ ഓടിയ ഞാന്‍ ചെന്നെത്തിയത് പുഴയുടെ ഓരത്തുള്ള ഒരു വീടിന്റെ പിന്‍ഭാഗത്താണ്. വീടിന്റെ പിന്നില്‍ കൂട്ടിലടച്ചിരുന്ന നായ കുരച്ചു ബഹളം വച്ചപ്പോള്‍ വീട്ടുകാര്‍ പിന്ഭാഗത്തെക്ക് വന്നു. എന്നോട് കാര്യങ്ങള്‍ അന്വേഷിച്ച അവരോടു ബസ് വിട്ടു പോയ കാര്യം വിവരിച്ചിട്ടു ബസിനൊപ്പം എത്താന്‍ ഇതിലെ ഉള്ള എളുപ്പ വഴി കാണിച്ചു തരാമോ എന്നു ചോദിച്ചു. പക്ഷെ അങ്ങനെ ഒരു വഴി ഉള്ളതായി അവര്‍ക്ക് അറിയില്ല എന്നു അവര്‍ പറഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ്‌ ഞാന്‍ തീര്‍ത്തും അപരിചിതമായ ഒരു നാട്ടിലാണ് ചെന്നു പെട്ടിരിക്കുന്നത് എന്നു ബോധവാനായത്. എന്റെ ഗ്രാമമായ വെണ്ണിയോടിനെപ്പറ്റി അവര്‍ക്ക് കേട്ടറിവ് മാത്രമേ ഉള്ളൂ. പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ അയല്‍ഗ്രാമമായ പള്ളിക്കുന്നൊക്കെ അവര്‍ക്ക് പരിചയമുണ്ട്. ആ വീടിന്റെ പിന്‍വശത്തുള്ള കടവിലേക്ക് ഞാന്‍ ഇറങ്ങി. വേനല്‍ക്കാലമായതിനാല്‍ പുഴയില്‍ വെള്ളം നന്നേ കുറവായിരുന്നു. മുട്ടിനൊപ്പം വെള്ളം കാണും. ഞാന്‍ പതിയെ വെള്ളത്തിലേക്കിറങ്ങി. കുറെ പരല്‍മീനുകള്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും നീന്തിക്കളിച്ചു. പുഴയുടെ അങ്ങേ കരയിലെ മണല്‍ പരപ്പിലൂടെ ഞാന്‍ വെറുതെ മുമ്പോട്ട്‌ നടന്നു. ആ മണല്‍ പരപ്പ് അവസാനിക്കുന്നിടത്ത് കരയിലേക്ക് കണ്ട വഴിയിലുടെ ഞാന്‍ നടപ്പ് തുടര്‍ന്നു. രണ്ടു മൂന്നു കടകളും തറകെട്ടിയ ഒരു ആല്‍മരവും കല്ലു പാകിയ വീതി കുറഞ്ഞ റോഡുമുള്ള ഒരു ചെറിയ വളവിലാണ് ഞാന്‍ ചെന്നെത്തിയത്. കടകളില്‍ ഒരെണ്ണമൊഴികെ മറ്റെല്ലാം അടഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നു. തുറന്നിരുന്നത്‌ ഒരു ചായക്കടയാനെന്നു തോന്നുന്നു. ചായക്കടയുടെ നടത്തിപ്പ്കാരനാണെന്ന് തോന്നിയ ഒരാള്‍ ഒഴികെ അവിടെയെങ്ങും ആരെയും കാണാനില്ല. ആകെക്കൂടി പേടിപ്പെടുത്തുന്ന നിശബ്ദതയോടു കൂടിയ ഒരു ഇരുണ്ട സ്ഥലം. ചായക്കടയിലേക്ക് ചെന്നു വഴി ചോദിയ്ക്കാന്‍ എനിക്കെന്തോ ഒരു മടി തോന്നി. ഏതെങ്കിലും വണ്ടി ആ വഴി വരികയാണെങ്കില്‍ അതില്‍ കയറി പോകാമെന്ന് കരുതി ഞാന്‍ ആ ആല്‍ത്തറയില്‍ വെറുതെ അങ്ങനെ ഇരുന്നു. ആ ചായക്കടക്കരനോട് ഇതു ഏതു സ്ഥലമാണെന്ന് ചോദിയ്ക്കാന്‍ പോലും എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. കുറച്ചുസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ രണ്ടുപേര്‍ എന്റെ അടുത്ത് നിന്നുകൊണ്ട് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ എന്തോ കുശുകുശുക്കുന്നത്‌ ഞാന്‍ കണ്ടു. കറുത്ത നിറവും കുറ്റിത്താടിയും മുഷിഞ്ഞ വേഷത്തോടും കൂടിയ രണ്ടുപേര്‍. അവര്‍ എവിടെനിന്നാണ് വന്നതെന്ന് ഞാന്‍ കണ്ടില്ല. അവരുടെ രൂപഭാവങ്ങള്‍ എനിക്ക് അത്ര സുഖകരമായി തോന്നിയില്ല. അവരുടെ അടക്കിപ്പിടിച്ചുള്ള സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ച എനിക്ക് ഒരു കാര്യം മനസ്സിലായി. എന്നെ പിടിച്ചുപറിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണ് അവര്‍ ചുറ്റിപ്പറ്റി നില്‍ക്കുന്നത്. പെട്ടെന്നാണ് ആ ഞെട്ടിക്കുന്ന സത്യം ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയത്. എന്റെ പേഴ്സും പണവുമെല്ലാമടങ്ങിയ ബാഗ്‌ ബസ്സില്‍ വച്ചിട്ടാണ് ഞാന്‍ താഴെയിറങ്ങിയത്‌. എന്റെ കയ്യില്‍ ഒന്നുമില്ലെന്ന് അവരോടു പറഞ്ഞാലോ എന്നു കരുതിയതാണ്. പിന്നെ വേണ്ടെന്നു വച്ചു. അവര്‍ എന്നെ ആക്രമിച്ചിട്ടൊന്നുമില്ലല്ലോ. ഇങ്ങനെ ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചു ഞാന്‍ വിഷമിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ അവരില്‍ ഒരാള്‍ പെട്ടെന്ന് എന്റെ പിന്നിലൂടെ വന്നു നീണ്ട ഒരു വടിവാള്‍ എന്റെ കഴുത്തില്‍ വച്ചു. മറ്റെയാള്‍ എന്റെ വലത്തേ തോളില്‍ കൈ വച്ചിട്ടു മുരണ്ടു. കയ്യിലുള്ളതൊക്കെ വേഗം എടുക്ക്‌.....എന്റെ കയ്യില്‍ ഒന്നുമില്ലെന്ന് ഞാന്‍ വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു. ട്ടേ...."കള്ളം പറയുന്നോടാ ചെറ്റേ..." എന്റെ കണ്ണില്‍ക്കൂടി നക്ഷത്രങ്ങള്‍ വട്ടമിട്ടു പറന്നു. അയാള്‍ ബലമായി എന്റെ പോക്കറ്റുകള്‍ തപ്പി. "മെനക്കെട്ടത്‌ വെറുതെ ആയല്ലോടാ...ഇവന്റെ കയ്യില്‍ ഒന്നുമില്ല..." ഇപ്പോഴും വടിവാള്‍ എന്റെ തോളില്‍ തന്നെയുണ്ട്‌.... ഞാന്‍ ശ്വാസം പിടിച്ചു നില്‍ക്കുകയാണ്.
"ഇവനെ എന്താ ചെയ്യണ്ടേ...?"
"കയ്യില്‍ കാല്‍ കാശില്ലാതെ തെണ്ടാന്‍ ഇറങ്ങിയെക്കുന്നു... തട്ടിയെര്..."
എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും പറയാന്‍ സാവകാശം കിട്ടുന്നതിനു മുമ്പേ മുന്നില്‍ നിന്നവന്‍ ഒരു കഠാര വലിച്ചൂരി എന്റെ ഇടത്തെ അടിവയറ്റില്‍ കുത്തി. എന്റെ ചോര അവന്റെ ദേഹത്തേക്ക് ചീറ്റിത്തെറിച്ചു. ഹമ്മേ....ഞാന്‍ ഉച്ചത്തില്‍ നിലവിളിച്ചു. അവന്‍ കത്തി ഒന്ന് ഇളക്കിയിട്ട് വലിച്ചൂരി ഇടത്തെ കൈ കൊണ്ട് കത്തിയിലെ ചോര തുടച്ചു കളഞ്ഞു. എന്നിട്ട് എന്നെ ആല്‍ത്തറയിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടു. എന്നിട്ട് രണ്ടുപേരും അവിടെ നിന്നു അപ്രത്യക്ഷരായി. ഞാന്‍ ആല്‍ത്തറയില്‍ കിടന്നു വേദനകൊണ്ട് പുളഞ്ഞു. ഇടതു കൈകൊണ്ടു മുറിവ് അമര്ത്തിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഉച്ചത്തില്‍ നിലവിളിച്ചു.
"രക്ഷിക്കണേ...രക്ഷിക്കണേ... എന്നെ കുത്തിയേ.... ഞാനിപ്പോ ചാകുവേ...."
എന്റെ നിലവിളി കേള്‍ക്കാനോ എന്നെ സഹായിക്കാനോ ആരും വന്നില്ല. പെട്ടെന്ന് എന്റെ ഭാര്യയും മക്കളും ഉച്ചത്തില്‍ നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് ഓടിയെത്തി. അവരെക്കണ്ട് ഞാന്‍ എണീക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ആല്‍ത്തറയില്‍ നിന്നു താഴേക്ക്‌ വീഴുകയാണ് ചെയ്തത്. അവര്‍ എന്നെ താങ്ങിയിരുത്തി. വലതുകൈ കൊണ്ട് ഞാന്‍ അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞു. ഇടതു കൈ കൊണ്ട് ചോര വാര്‍ന്നൊഴുകുന്ന മുറിവ് അമര്‍ത്തിപിടിച്ച്ചു.
ഞങ്ങള്‍ ഇനി എന്തു ചെയ്യുമേ... എന്റെ ഭാര്യ നെഞ്ചത്തടിച്ചു നിലവിളിച്ചു.
ഞാന്‍ അവരെ അടക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഭാര്യയോട്‌ പറഞ്ഞു. "ഞാന്‍ പോകുവാടീ..... മക്കളെ നന്നായിട്ട് വളര്‍ത്തണം..."
"മക്കളെ... അമ്മയെ നോക്കിക്കൊള്ളണേ... എടീ മോളെ... കുഞ്ഞാങ്ങളയെ നന്നായിട്ട് നോക്കണം കേട്ടോടീ.. മോനെ..... ദൈവമേ.....ഹമ്മേ.....ഹാ..... " അവര്‍ എന്റെ കണ്ണുകളില്‍നിന്നു സാവധാനം മാഞ്ഞു. ഞാന്‍ അവരുടെ കൈകളിലേക്ക് പതിയെ കുഴഞ്ഞു വീണു. ഒരു കൂട്ടക്കരച്ചില്‍ എന്റെ ചെവികളില്‍ അലിഞ്ഞില്ലാതായി....
പെട്ടെന്ന് അവിടെ ഒരു പ്രകാശം പരന്നു. ഞാന്‍ ആല്‍ത്തറയുടെ ചുവട്ടില്‍തന്നെ കിടക്കുകയാണ്... എവിടെ എന്റെ ഭാര്യയും മക്കളും..?... ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കി.
"എന്തുവാ അച്ചായാ രാവിലെ മനുഷ്യനെ പേടിപ്പിക്കുന്നെ....?" അടുത്ത കട്ടിലില്‍ കിടക്കുന്ന സണ്ണി ചോദിച്ചു....
"അച്ചായന് ഇന്ന് പുരോഗതി ഉണ്ടല്ലോ... ഇതുവരെ കട്ടിലേല്‍ കിടന്നോണ്ടുള്ള അഭ്യസമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ...ഇന്ന് താഴേക്കിറങ്ങിയല്ലോ ..." അടുത്തയാള്‍
"ഇന്നെന്തായിരുന്നു സീന്‍..? ഇറാഖു യുദ്ധമോ അതോ പോലീസ് വെടിവയ്പ്പോ..?.." മൂന്നാമന്‍
ഞാന്‍ എല്ലാവരെയും നോക്കി ഒരു വെളുത്ത ചിരി പാസ്സാക്കി. എന്നിട്ട് പതിയെ എണീറ്റ്‌ പതിവുപോലെ ബ്രഷും പേസ്റ്റുമെടുത്തു ബാത്ത്റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു. അപ്പോഴും ഇടതുകൈ അടിവയറ്റില്‍ അമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.....
May 10, 2010
Apr 7, 2010
ഞങ്ങളുടെ ഹോമിയോ ഡോക്ടര്‍
അക്കാലത്തു ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തില്‍ ഒരു കല്യാണത്തിനു പങ്കെടുക്കുന്നതിനായി ബോംബയില്‍ ജോലിക്കാരനായ ചെറിയച്ഛനും കുടുംബവും വന്നു. ചെറിയച്ഛന്റെ രണ്ടു വയസുകാരി മകളായിരുന്നു കല്യാണവീട്ടിലെ പ്രധാന ആകര്‍ഷണം. വന്നവരും പോയവരുമെല്ലാം കുട്ടിയെ എടുക്കുകയും കളിപ്പിക്കുകയുമൊക്കെ ചെയ്തു. കല്യാണദിവസം സദ്യയൊക്കെ കഴിഞ്ഞു എല്ലാവരും കുശലം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതിനിടെ ചെറിയച്ഛന്‍ കുഞ്ഞിനേയും എടുത്തുകൊണ്ടു പുറത്തേക്കു ഓടുന്നതാണ് ഞങ്ങള്‍ കണ്ടത്. പുറകെ ചെറിയമ്മയും വല്യേട്ടനുമെല്ലാം ഓടുന്നു. വീടിന്റെ പിന്നില്‍ കളിച്ചുകൊണ്ടിരിന്ന ഞങ്ങള്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല. എങ്കിലും ഞങ്ങളും പുറകെ ഓടി. ഓടുന്നതിനിടയില്‍ നടത്തിയ അന്വേഷണത്തില്‍, കുഞ്ഞ് പെട്ടെന്ന് തളര്‍ന്നു വീണതാണെന്നും ആസ്പത്രിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോവുകയാണെന്നും മനസ്സിലായി. കൂട്ടയോട്ടം ഹോമിയോ ആസ്പത്രിയുടെ മുമ്പില്‍ സഡന്‍ബ്രേക്കിട്ടു. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഡോക്ടര്‍ ഒന്ന് ഞെട്ടി. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസമായിട്ടു താന്‍ ആര്‍ക്കും മരുന്നൊന്നും കൊടുത്തിട്ടില്ലല്ലോ എന്നു മനസ്സിനെ സമാധാനപ്പെടുത്തി. ധൈര്യം സംഭരിച്ചു ഡോക്ടര്‍ പുറത്തേക്കു വന്നു. കമ്പോണ്ടര്‍ പിന്‍വാതില്‍ തുറന്നു ഓടാന്‍ തയ്യാറായി നിന്നു. കുട്ടി പെട്ടെന്ന് തളര്‍ന്നു വീണതാണെന്നും കാരണമെന്താണെന്ന് അറിയില്ലെന്നും ചെറിയച്ഛന്‍ കിതച്ചുകൊണ്ട് ഡോക്ടറോട് വിവരിച്ചു. ഡോക്ടര്‍ മയങ്ങിക്കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ കണ്ണും വായും തുറന്നു നോക്കുകയും മൂക്കില്‍ പെന്‍ടോര്‍ച്ചടിച്ചു നോക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നിട്ട് ഇരുത്തി ഒന്ന് നിശ്വസിച്ചു. പരിശോധനയില്‍ ഒരുകാര്യം അദ്ദേഹത്തിന് മനസ്സിലായി. ടോര്‍ച്ചിന് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല. കുറച്ചുനേരം എന്തോ ആലോചിച്ചിട്ട് ഡോക്ടര്‍ പലകത്തട്ടില്‍ നിരത്തി വച്ചിരുന്ന പ്ലാസ്റ്റിക്‌ ഡബ്ബകളില്‍ ഒന്നില്‍ നിന്നും രണ്ടു വെളുത്ത ഗുളിക എടുത്തു ചെറിയച്ഛന്റെ കയ്യില്‍ കൊടുത്തു.
"പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല.... ദൃഷ്ടിദോഷമാണെന്നാണ് തോന്നുന്നതു.... ഈ ഗുളിക കൊടുത്തു നോക്ക്... ശരിയാകേണ്ടതാണ്..."
ഞങ്ങള്‍ സംഭവങ്ങള്‍ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ചുറ്റും നിന്നു.
ചെറിയച്ഛന്‍ കുഞ്ഞിനെ ഗുളിക കഴിപ്പിച്ചു.... കുറച്ചുനേരമായിട്ടും മാറ്റമൊന്നും കണ്ടില്ല...കുഞ്ഞ് തളര്‍ന്നു കിടപ്പ് തന്നെ...
ചെറിയച്ഛന്‍ ദയനീയമായി ഡോക്ടറെ നോക്കി.
ഡോക്ടര്‍ വേറെ രണ്ടു ഡബ്ബകളില്‍ നിന്നായി നാല് ഗുളികകള്‍ കൂടി പുറത്തെടുത്തു.
"ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും മാറ്റമൊന്നും കാണുന്നില്ലെങ്കില്‍ ഈ ഗുളിക രണ്ടെണ്ണം കൊടുത്തുനോക്ക്. വീണ്ടും ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിയുമ്പോള്‍ ഇതുകൂടി കൊടുക്ക്‌." ഡോക്ടര്‍ നാല് വെളുത്ത ഗുളിഗകള്‍ ചെറിയച്ഛനെ ഏല്‍പ്പിച്ചു.
എന്നിട്ടും തളര്‍ച്ച മാറുന്നില്ലെങ്കില്‍ കരിക്കിന്‍ വെള്ളത്തില്‍ കുറച്ചു കച്ചോലം ചേര്‍ത്തു കൊടുത്തുനോക്ക്... പിന്നെയും തളര്‍ച്ച മാറുന്നില്ലെങ്കില്‍ ടൌണിലെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കൊണ്ടുപോകേണ്ടിവരും....."
കാര്യങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെ പുരോഗമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ കമ്പോണ്ടര്‍ വല്യേട്ടനെ സ്വകാര്യമായി ആസ്പത്രിയുടെ പിന്നിലേക്ക്‌ വിളിച്ചു ഇപ്രകാരം കുശുകുശുത്തു....
Mar 14, 2010
ഗര്‍ഭാന്വേഷണം
ഒരിക്കല്‍ അപ്പന്‍ നമ്പൂതിരി ഇല്ലത്തെ ഒരു വാല്യക്കരനോട് മൃഗാശുപത്രിയില്‍ പോയി പശുവിനു ഗര്‍ഭമുണ്ടോ എന്നു പരിശോധിപ്പിക്കാന്‍ പറഞ്ഞു. ചാക്കോച്ചന്‍ നമ്പൂതിരി ആ ജോലി സ്വയം ചെയ്യാമെന്നായി. ശരി, എങ്കില്‍ അങ്ങനെ. മകന്‍ നമ്പൂതിരിപ്പാട്‌ രാവിലെ തന്നെ കുളിച്ചൊരുങ്ങി പതിവ് യുണിഫോമില്‍ മൃഗാശുപതിയിലേക്ക് യാത്രയായി. മൃഗാശുപത്രിയുടെ ബോര്‍ഡ് നമ്പൂതിരി കഷ്ടപ്പെട്ടു വായിച്ചു.. " സര്‍ക്കാര്‍ മൃഗശുപത്രി.... കേരളാ സര്‍ക്കാര്‍... ബീജാധ്വാനകേന്ദ്രം..." അതെന്താണാവോ.... ഹാ എന്തെങ്കിലുമാകട്ടെ..
ഭവ്യതയോടെ ചാക്കോച്ചന്‍ ഡോക്ടറുടെ മുമ്പിലെത്തി.
"എന്തൊക്കെയാ തിരുമേനീ..."
"ഗര്ഭമുണ്ടോന്നു നോക്കണം...."
"ആര്‍ക്കു തിരുമേനിക്കോ....?" ഡോക്ടര്‍ ഒന്ന് ആക്കി.
"ഹേയ്... നമുക്കല്ല നമ്മുടെ പശൂന്..." തിരുമേനി ഭവ്യതയോടെ മൊഴിഞ്ഞു.
"കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ടോ...?"
"ണ്ട്... ഇതാ...." നമ്പൂതിരി ഒരു കൊച്ചു കുപ്പി എടുത്തു മേശപ്പുറത്തു വച്ചു.
" എന്താ ഇതു..?" ഡോക്ടര്‍ ചിരി അടക്കിക്കൊണ്ടു ചോദിച്ചു.
"മൂത്രം..."
"എടോ മണ്ടന്‍ നമ്പൂരീ... കന്നുകാലികള്‍ക്ക് ഗര്‍ഭം നോക്കുന്നത് മൂത്രം കൊണ്ടല്ല.... താന്‍ പോയി പശുവിനെയും കൊണ്ടുവാ.."
ആ പുതിയ അറിവുമായി നമ്പൂരി ഇല്ലത്തെക്കോടി.... ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ ചാണകത്തില്‍ കുളിച്ച പശുവുമായി ചാക്കോ നമ്പൂതിരിപ്പാട്‌ ഡോക്ടറുടെ അടുത്ത് തിരിച്ചെത്തി.
"ഡോക്ടര്‍ സാറേ, പശൂനെ കൊണ്ടുവന്നിരിക്കണൂ...."
ഡോക്ടര്‍ രജിസ്റ്റെരില്‍ മൃഗത്തിന്റെ വിശദവിവരങ്ങള്‍ എഴുതാന്‍ തുടങ്ങി.
"പേരും അഡ്രസ്സും പറയൂ.."
"അങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച് പേരോന്നുല്യാ.... പശൂന്നു വിളിക്കും... അഡ്രസ്‌.... നമ്മുടെ ഇല്ലത്തെ അഡ്രസ്‌ തന്നെ എഴുതിക്കോളൂ"
"എടോ തന്റെ പേരാ ചോദിച്ചേ...."
"ചാക്കോച്ചന്‍..."
"എന്തു പ്രായം വരും..... ?"
"ഈ മേടത്തില് മുപ്പതു തെകയും..."
"തനിക്കല്ലടോ... പശൂന്...."
"കഴിഞ്ഞേന്റെ മുമ്പത്തെ വിഷുന്റന്നു ണ്ടായതാ... അപ്പൊ... ഒന്നര വയസ്സ് കഴിഞ്ഞു. "
"ഇതെത്ത്രാമത്തെയാ.....?"
"ഇതു നാലാമത്തെയാ... വേറെ മൂന്നെണ്ണം കൂടീണ്ട് ആലേല്.."
"എടോ.... എത്രാമത്തെ ഗര്ഭമാണെന്ന്....?"
"അതിപ്പോ... ണ്ടോന്നു അറിയില്ലല്ലോ.. ണ്ടെങ്കി ആദ്യത്തെ ആകാനെ തരോള്ളൂ.. "
"ഉം... കമ്പോണ്ടരോട് പശൂനെ പുറകിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാന്‍ പറയൂ...."
പശുവിനെ കമ്പോണ്ടര്‍ക്ക് ചെക്കപ്പ് മുറിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. പ്രസവമുറിക്കു മുമ്പില്‍ കാത്തിരിക്കുന്ന ഭര്‍ത്താവിനെപ്പോലെ നമ്പൂതിരിപ്പാട്‌ ആകാംക്ഷയോടെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പത്തുമിനിട്ടിനുശേഷം കമ്പോണ്ടര്‍ പശുവിനെ തിരിച്ചേല്‍പ്പിച്ചു. നമ്പൂതിരി ഡോക്ടറുടെ മുമ്പിലെത്തി....
"തന്റെ പശൂന് വിശേഷം ഒന്നൂല്ലല്ലോ നമ്പൂതിരിപ്പാടെ... താന്‍ ഒരു കാര്യം ചെയ്യ്.. ഇനി പശു കരയുമ്പോ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നു കുത്തിവപ്പിക്ക്. .."
നിരാശയോടെ മ്ലാനവദനനായി ചാക്കോ നമ്പൂതിരി പശുവിനെയും കൊണ്ട് ഇല്ലത്തേക്ക് തിരിച്ചുനടന്നു.
"വൃത്തികെട്ട പശു... വരണ വഴിക്ക് മാവിന്റെ മോളിലെ പച്ച മാങ്ങാ കണ്ടു നീ കരഞ്ഞത് വെറുതെ നമ്മെ കളിപ്പിക്കാനായിരുന്നൂ അല്ലെ...?" ചാക്കോച്ചന്‍ നെടുവീര്‍പ്പെട്ടു..
രാവിലെ വെറുതെ കഷ്ടപ്പെട്ടു... ക്യാ ഫലം.... കൊച്ചു നഹീ....
കുറച്ചു ദൂരം ചെന്നിട്ടു പശുവിനെ വഴിയരികിലുള്ള ഒരു മരത്തില്‍ കെട്ടിയിട്ടു നമ്പൂതിരി വീണ്ടും ഡോക്ടറുടെ മുമ്പില്‍ പ്രത്യക്ഷനായി.
"അല്ലാ ഡോക്ടറെ... ഗര്‍ഭം ഒ....ട്ടും ഇല്യേ...?"
Subscribe to:
Posts (Atom)
